Кон „Ад Астра“ во режија на Џејмс Греј; Сценарио: Џејмс Греј и Етан Грос; Директор на фотографија: Хојте Ван Хојтема . До ѕвездите и назад. Стравот од помислата дека ресурсите на Земјата се лимитирани и со радикалниот пораст на популацијата нема да бидат доволни е оправдан. Човековата љубопитност и жед за знаење и истражување нови светови е исто така моќен фактор кој има инспирирано огромен дел од филмскиот опус на научната фантастика. Патот во вселената е веќе суб-категорија во филмските каталози, од поетичноста и филозофијата на Кјубриковата „Вселенска Одисеја“ па сè до (не)успешниот обид на Кристофер Нолан да ги поврзе астрофизиката и човековите емоции во „Интерстелар“ во една научна константа. Сепак, може да се аргументира дека ретко кој филм навлегува длабоко во сржта на психологијата на еден астронаут како „Ад Астра“. Џејмс Греј во својот најнов, седми игран филм ги користи целестијалните тела како придружници на вистинската ѕвезда - скршената врска помеѓу еден татко и син. Рој Мек Брајд (Бред Пит во неговата емотивно најкомплексна улога) е астронаут како неговиот татко пред него (Томи Ли Џонс во перфектен кастинг) кој за жал исчезнал пред многу години во мисија да најде живот надвор од Земјината топка. Тоа и не е толку важно, зашто зад живописната и реалистична кинематографија на Хојте Ван Хојтема (кој е директор на фотографија и во „Интерстелар“) се крие интензивна студија на емотивно затворен човек. Пулсот на Рој никогаш не ја преминува границата, и тоа го прави перфектно достоен астронаут, но и следбеник на стоицизмот каде личните врски секогаш се споредни во неговиот живот во неговиот живот. Џејмс Греј е познат во новиот бран на американската незавизна сцена како мајстор на извлекување емоции од своите актери - Хоакин Феникс во „Двајца Љубовници“ (2009) и во „Имигрантот“ (2013) се само дел од неговото обемно искуство. Тој исто како и во неговите претходни филмови е фасциниран од потребата на мажите да се дистанцираат, да ги затвораат сите чувства во себе…