...„Paraíso“ покажува дека секој може одново да се создаде, да ги тргне грижите на страна и да го живее своето најавтентично јас“.

Што ќе се случи ако сите почнат да пеат и танцуваат на улица, пркосејќи на тмурно и безнадежно секојдневие? Тоа е филмот „Paraíso“, или во превод, рај. Најновиот документарец на бразилецот Сержио Трефаут кој се фокусира на група пензионери. Тие редовно се среќаваат во познат парк во Бразил за да пеат и танцуваат. Не е важно дали некој знае да пее и да свири, кој е и од каде доаѓа или, пак, каков живот водел. Важно е да се биде…

„Токсичната култура на срам која ја прогонува цела Романија е задушувачка, дури и во овие „прогресивни“ времиња - што е восхитувачки да се почувствува во филм што трае „само“ 81 минута“.

Кон „Поле со афион“ во режија на Јуџин Јебелеану, сценарио на Јоана Морару и кинематографија на Мариус Пандуру Првенчето на романскиот режисер Јуџин Јебелеану наједноставно може да се опише со еден збор: хипер-реализам. Поранешниот актер сега застанува зад камерата за навидум едноставно да прикаже еден ден во животот на главниот лик кој, како и повеќето луѓе, има две страни - една што ја покажува кон светот и друга што ја чува длабоко во себе. Тие две страни се спротиставени како…

„Филмот е хипнотизирачки, но неговата рамнотежа често е загрозена“.

Една година по „Грипот на Петров“, еден од најдинамичните руски режисерски гласови на денешницата, Кирил Серебреников, прави тематско скршнување со историската драма „Сопругата на Чајковски“. Инаку долгогодишен миленик на eвропската кинематографија, оваа фестивалска сезона тој се ребрендира како „руската совест“ на Западот. Тој секогаш и доаѓал во пакет со неговите политички гледишта и пркосења на режимот, но овој пат неговата неспорна рускост и малиот интерес за руски тематики фрлија сенка на овој филм кој е неговиот најмрачен и најбогат до…

„Ако се ѕирне под површината на оваа психолошка драма, ќе излезе дека мајчинството не е нејзината централна нишка, туку лажната реалност, скриените намери и изместените морални вредности“

Мајчинството е тема што често се провлекува и во светската и во домашната кинематографија. Неможноста да се имаат деца, значењето на улогата на мајката и различните типови мајки – многу филмски дејци се обиделе да ги претстават овие проблематики, а најсвежиот таков домашен обид е оној на режисерот Даријан Пејовски, со наслов „Мими“. Барем така се чини на прв поглед. Ако се ѕирне под површината на оваа психолошка драма, ќе излезе дека мајчинството не е нејзината централна нишка, туку лажната…

„Во „Загубената ќерка“ скоро секоја сцена носи емотивен набој при што гледачите се ставени во виор од десетици различни чувства, а секое влече во различна насока“.

Доколку ја сакате актерката Меги Гиленхал, ова е совршениот филм за вас! Но во „Загубената ќерка“ ќе ја „видите“ зад камерите бидејќи ова е нејзин дебитантски филм како режисерка и сценаристка. Филмот ја имаше својата премиера на 78 Венециски филмски фестивал каде доби четири-минутен аплауз, а годинава е номиниран и за „Оскар“ во три категории: главна улога, споредна улога и најдобро адаптирано сценарио. Станува збор за психолошка драма и адаптација на познат краток роман напишан под псевдонимот Елена Феранте.  „Загубената…

„Блерта Башоли за среќа не ја компромитира женската перспектива - одлучноста и напорот коишто Фахрије ги прикажува се секогаш во прв план во сите 84 минути од филмот.“

Кон „Улиште“ во режија и сценарио на Блерта Башоли, кинематографија на Алекс Блум Како последица од војната во Косово после повеќе од 20 години од крајот на ужасниот конфликт, околу 1650 луѓе сè уште се сметаат за исчезнати, а 300 тела не можат да бидат идентификувани. Траумата која населението сè уште ја носи на грб нема набргу да исчезне, но процесот на закрепнување започнал токму кај оние кои останале сами да се грижат за растргнатите домаќинства - жените. Првиот долгометражен…

„Иако отсуствуваат типичните емотивни сцени кои ги прикажуваат последните мигови од животот на заболените од СИДА, токму тоа го лишува ова филмско дело од непотребна патетика“.

Можеби ви е позната приказната за гудачкиот квартет на „Титаник“ кој продолжил да свири додека бродот тонел. Авторот Ренди Шилтс ја користи оваа  анегдота како инспирација за насловот на неговата книга „А музиката продолжи да свири: Политиката, луѓето и епидемијата на СИДА“ (And the Band Played On: Politics, People and the AIDS Epidemic) од 1987 година, која ја следи појавата и ширењето на вирусот ХИВ, со посебна критика на покажаната рамнодушност од страна на властите. Како што и самиот изјавил…

„Нешто што паѓа во очи при гледање на овој филм во 2022 е дека во оваа менлива и нестабилна политичка клима и култура, ретко може да се наиде на филм кој старее толку добро како „Долгогодишен придружник“.

При крајот на 1980-тите, иако малку срамежливо, Холивуд веќе е спремен да се соочи со епидемијата на СИДА. Еден од најзапамтените гласови на ова време е американскиот режисер Норман Рене и неговото потресно, но суптилно авторско перо. „Долгогодишен придружник“ следи група геј мажи низ раните години на кризата со СИДА, еден ден годишно, почнувајќи од денот кога Њујорк Тајмс за прв пат ја објавува приказната за некаков „геј рак“. Насловот на филмот доаѓа од еуфемизмот кој го користат во тоа…

„Иако е маркетиран како филм за деца и младинци, суштината на „Вселенско момче“ е многу подлабока што го прави ова филмско остварување соодветно за лица од 7 до 77 години“.

Кон „Вселенско момче“ во режија на Оливер Перо, сценарио на Есебио Лареа и Оливер Перо, кинематографија на Томас Рентир. Во последните неколку години сведоци сме на еден „нов“ бран комерцијални филмови кои содржат доза носталгија за 80-тите години од минатиот век. Од светски популарната серија „Чудни нешта“ и филмската адаптација на романот на Стивен Кинг, „Тоа“ чие дејство е токму во тој период, па и уште еден хит на Нетфликс, „Сексуално образование“ кој намерно внесува стилски елементи од таа ера.…

„„Лазаровиот ефект“ се јавува како вистинско чудо од филм кој успева да го заобиколи и одбегне стереотипниот заплет кога главна тема е СИДА“.

Околу дваесет и осум милиони заболени, а најмалку еден милион луѓе ја губат битката со СИДА годишно. Бројките се сѐ уште високи кога станува збор за епидемиолошката слика во Африка. Но за некое си чудо режисерот Ленс Бенгс успева да ја пронајде и прикаже светлата страна со својот краток документарец, „Лазаровиот ефект“. Без никакви обиди за затскривање на суровата реалност за тоа што значи да се биде жртва на оваа болест, режисерот го следи животот на неколкумина ХИВ пациенти од…