Јернеј Лоренци

Епика балканика“ е поднасловот на оваа претстава, затоа што со себе го носи средниот век од овие простори, српската епска поезија, митологијата и митоманијaта со која работи самиот режисер. „Царство Небеско“ на најубав можен начин преку епскиот стих и се обраќа на домашната публика. Поставката  е копродукција на Српскиот народен театар и Битеф театарот премиерно одиграна на 51-то издание на Битеф фестивалот. Овие две сцени ги спојува идејното решение на режисерот Лоренци да се игра и гледа во два различни простори како симбол во патувањето на приказните кои се раскажуваат од минатото па се до денес. Словенечкиот режисер е јасен во своите намери во создавањето на оваа претстава затоа што центарот на неговиот опус се врти оклоку древните приказни и песни, неговиот интерес е во содржината на епското, суровоста, непосредноста, со помалку лага и отворени страсти. Во 2017- та ја поставува и претставата „Библија“ во СНГ-Драма -Љубљана.

Средниот век со сиот раскош и ужас

Ова не е класичен драмски текст, бидејќи подлогата за се што се говори се токму епските песни и приказни, од нив се градат ликовите на сцената, а со песните почнува и завршува постоењето и страдањето. Крвта, борбите, интимноста, жртвувањата и загубата е се она што се слуша и гледа на сцената преку интерпретацијата на епскиот стих. Темелот на ова епско бдеење се случувањата пред и по завршувањето на Косовската битка, а во неа испреплетени ликовите на мајката  Југовиќ, косовската девојка,  царица Милица, кнез Лазар, косовскиот јунак и Вук Бранковиќ.

Девет столчиња на платформа, поставени полукружно на сцената, два клавира и осум микрофони се првиот поглед кон „Царство Небеско“. Со песната за смртта на мајката на браќата Југовиќ (Олга Одановиќ) започнува и патувањето на оваа претстава и уште од самиот почеток колку и да  ви е непознато за што станува збор, нејзината интерпретација ве носи во траорот низ кој минува. Првиот дел од играта е сместен на големата сцена на МНТ.

Во овој простор се поставени случувањата пред Косовската битка. Замислен како запознавање на актерите, кои преку српската епска поезија со разбирлив и на моменти духовит јазик го претставија личното искуство на македонската публика. Како што одминуваше времето така се надополнуваа приказните на актерите и приказните на ликовите. Вториот дел се одигра во МКЦ кино сала „Фросина“ каде што се пренесени случувањата по завршувањето на Косовската битка. Поинаков амбиент, каде играта можеше да се следи и со публика на сцената  а во средината поставена маса од страните на масата електрични пијанина и микрофони. Соочување со загубата, жртвите во изгубената косовска битка, загаснувањето на опеаната љубов на кнез Лазар (Бојан Жировиќ) и царица Милица(Наташа Нинковиќ) која резултираше со одлична партнерска игра воочлива во своите намери, да го покажат припаѓањето еден на друг, милувањето, потребата од блискост и љубов.

Во поглед на целиот ансамбл на моменти заостануваше играта на Косовскиот јунак (Милутин Милошевиќ) кој, обземен во играта на телото, потфрли  во јаснотијата на говорот, и ако блиску до него сепак не се дослушуваше текстот кој го говори, пролетуваа и замачкани зборови на краевите од неговото излагање. Останатите „грла“ кои беа константни во играта со титула на моќни раскажувачи и одржувачи на рамнотежата во претставата се Хана Селимовиќ како косовска девојка, Нада Шаргин, Никола Вујовиќ, Славен Дошло и Бранко Јерениќ.