Овој театарски фестивал сместен во градот на големци од поети, борци за слобода, учители го живее своето 53 -то издание. Бидејќи прв пат се среќавам со фестивалот не би можел да зборувам за годините што изминале, ниту овие впечатоци ќе се целосни затоа што не го пратев фестивалот до самиот крај и ако тие два дена во кои ја следев програмата беа интензивно театарско доживување .

Во своите златни години фестивалот како да не умее да ја привлече публиката (мислам на публиката од цела Македонија но и пошироко), при тоа да не спие на тоа уво дека на стара слава ќе привлекува внимание, она што ужасно недостасува е промоцијата, рекламата. Зошто да се дојде на овој фестивал?

Дали вистински се исполнети осумте фестивалски дена со дванаесет претстави во официјалната програма, потоа придружната програма која може многу покреативно да се искористи од колку да се редат само претстави играни доцна во ноќта кои го тестираат вниманието и издржливоста на публиката, се надевам тоа не е целта на фестивалот.

За да го направите во тие денови градот Прилеп, вистински град на театарот, треба во целост да ја анимирате публиката која ја повикувате да дојде и да го следи фестивалот. Верувам во тоа доколку раководството вистински го сака тоа што го работи ќе придонесе во збогатување на содржините на овој фестивал. Овие работи ги пишувам доколку ни е битен квалитетот во организација на фесивалот, ако е така тогаш ќе треба да поработиме на тоа да се искачуваме во нагорна линија.

Пишувам затоа што со мојот престој во градот тие два дена се забележува потенцијалот градот Прилеп вистински да живее во духот на театарот. „Војдан Чернодрински“ како фестивал со своите години и карактеристики заслужува да биде дел од европската мапа на театарски фестивали. Но пред да не мапираат или сами да се мапираме ќе треба да си ги подмачкаме столчињата во НУКЦ -„Марко Цепенков“ бидејќи на секое помрднување на публиката тие гласно крцкаа и попречуваа во следењето на претставата покрај нив и ревитализирање на целата внатрешност на културниот центар. Потоа народниот театар, кој уште не влезени ви укажува дека станува збор за дотрајана градба која очигледно не е на приоритетната листа за обнова од страна на локалната власт. Оти бадијала фестивалот ако не ги одржуваме театарските домови!

Ова фестивалско издание ми започна со следење на трибината насловена како „Театарската критика денес“ модерирана од професор. Д-р Ана Стојаноска. Од самиот почеток па се до крајот на трибината како што се отвораа темите, бев вознемирен затоа што не можевме да се разбереме, немаше нималу етичност кај повеќето излагачи, не умевме да се дослушаме, целата дебата се сведуваше на лична основа а не суштинско задлабочување за и во театарската критика. Но, разбирлива е горчината кај секој еден кој го следи и пишува за театарот затоа што во изминатите години просторот за театарска критика беше отфрлен, а и тоа што осптојувало било не така видливо. Без никакво насочување за важноста на таквите текстови, театарот кај нас критиката ја однесе на маргините. Немањето потреба да се слушне некаква проценка му наштети најмногу на театарот со тоа, тој го губеше својот правец, каде сака да се движи. Можеби и така требаше да изгледа оваа трибина во тоа хорско говорење затоа што по толку време се собираат оние кој до сега пишувале и се уште пишуваат и оние кои се јавуваат како нова генерација на театарски критичари оти пред се’ го сакаат и му мислат добро на театарот. До следната трибина верувам ќе можеме да детерминираме вистински проблеми, да носиме квалитетни заклучоци и идеи за подобри услови на театарската критика во Македонија.